6. W pociągu

Na Kings' Cross odwiozły ich samochody z Ministerstwa. Harry, Ron i Hermiona poszli na koniec pociągu i tam znaleźli prawie pusty przedział, jeśli nie liczyć śpiącego w kącie mężczyzny. 

  - Jak sądzicie, kto to może być? - spytał Ron.

  - Profesor R. J. Lupin - wyrecytowała Hermiona.

  R. J. Lupin... Harry przypomniał sobie swoją korespondencję z rodzicami i Syriuszem.

  - Dlaczego ty zawsze wszystko musisz wiedzieć? - spytał Ron.

  Hermiona wskazała na półkę nad mężczyzną. Znajdowała się tam walizka z napisem: Profesor R. J. Lupin.

  - A dlaczego ty zawsze jesteś ślepy? - spytała Hermiona

  - Remus Lupin - powiedział Harry.

  Ron i Hermiona spojrzeli na niego z zaskoczeniem. 

  - Skąd... - zaczął rudzielec.

  - Słyszałem, że będzie uczyć w Hogwarcie - wyjaśnił szybko Harry, jednak widział, że ich to nie przekonało.

  - Jak sądzicie, czego naucza? - spytał Ron, przyglądając się krytycznie połatanym szatom profesora.

  - Jest przecież tylko jedno wolne miejsce - zauważyła Hermiona. - Obrona przed Czarną Magią. 

  - Wygląda, jakby jedno zaklęcie mogło go wykończyć - uznał rudzielec. 

  - Nie sądzę - mruknął Harry.

  Ron przyjrzał mu się uważnie. 

  - Harry, co się stało w te wakacje? Dlaczego ty wszystko wiesz? - spytał. 

  - Wcieliłem się w Hermionę i teraz ja też wiem wszystko - odparł Harry.

  Ron parsknął śmiechem. 

  - Herm, chciałaś nam coś powiedzieć - przypomniał sobie Harry.

  Dziewczyna nabrała powietrza, a następnie wypaliła:

  - Syriusz Black chce cię zabić.

  Jej przyjaciele wytrzeszczyli na nią oczy.

  - Skąd..? - wykrztusił Harry.

  - Podsłuchałam rozmowę państwa Weasley'ów - wyjaśniła Hermiona.

  Zapadło milczenie. 

  - Harry... Na trzecim roku uczniowie mogą iść do Hogsmeade, no wiesz... - zaczęła niepewnie Hermiona.

  - Wiem - powiedział Harry.

  - No i... Chyba nie powinieneś tam iść.

  - Nie iść do Hogsmeade?! - Ron prawie spadł z siedzenia. - Jak można nie pójść do Hogsmeade?!

  - Nie martw się, Ron, nie mam formularzu, ale i tak pójdę - pocieszył go Harry.

  - Ale nie można iść bez formularzu i nie możesz opuszczać Hogwartu póki Black i Lestrage są na wolności! - zaprotestowała Hermiona.

  - Całą radość z życia chcesz mi odebrać? - oburzył się Harry. - Przecież mam pelerynę-niewidkę i Lestrage o tym nie wie!

  - I lepiej żeby on też nie wiedział - Hermiona wskazała na śpiącego profesora Lupina. 

  - Jak sądzisz, Harry, jak najłatwiej będzie się dostać do Hogsmeade? - zastanowił się Ron. - Znasz jakieś tajne przejście? 

  I to dużo pomyślał Harry, przypominając sobie o Mapie Huncwotów. 

  - Ktoś tu wspominał o tajnych przejściach? - spytał Fred, wkładając głowę do ich przedziału. - Avery, konfiskuję te Łajnobomby! - dodał, zabierając paczkę jakiemuś czwartoklasiście.

  - Od kiedy to konfiskujesz Łajnobomby? - zdziwiła się Hermiona.

  - Oszczędzamy - wyjaśnił George, stając obok brata. - Prawdę mówiąc, nie mamy za dużo pieniędzy...

  - ... więc ja wszystko konfiskuję - dokończył Fred, a następnie pochylił się ku przyjaciołom i dodał głośnym szeptem. - Ten Avery znajdzie swoje Łajnobomby pod poduszką...

  Harry uśmiechnął się. 

  - Dacie mi trochę? - poprosił. 

  Hermiona spojrzała na niego z oburzeniem. 

  - Harry!

  - Ciszej, Hermiona! - uspokoił ją kolega. - Obudzisz profesora Lupina.

  - Kogo? - spytał zdezorientowany George.

  Ron wskazał na profesora.

  - Ups... - powiedzieli bezgłośnie bliźniacy.

  - Co to za zbiegowisko? - rozległ się zimny głos. 

  Draco Malfoy odepchnął Freda i George'a. 

  - O, Łasiczka i Bliznowaty! - zawołał, gdy dostrzegł Harry'ego i Rona.

  - Spadaj, Malfoy - warknął Ron.

  - A co, rzucisz na mnie jakieś zaklęcie? - prychnął Ślizgon. - O ile umiesz, oczywiście. 

  Harry zobaczył, że Fred i George zgodnie sięgają do kieszeni.

  - Malfoy, spadaj, chyba że chcesz zobaczyć, czego się nauczyłem przez te wakacje - powiedział chłodno. 

  Ślizgon w odpowiedzi tylko prychnął, a następnie zwrócił się do Rona.

  - Słyszałem, że dostaliście forsę w te wakacje - powiedział. - Twoja mama dostała zawału? 

  Tego było za wiele dla bliźniaków i Rona. Wstali i wymierzyli różdżkami w Malfoy'a. 

  - Ostrzegam cię, Malfoy - wysyczał Fred przez zaciśnięte zęby - jeszcze jedno słowo...

  - Zostawcie go - przerwał mu Harry. 

  Weasley'owie opuścili różdżki, przypominając sobie groźbę Harry'ego. 

  - Levicorpus - wymamrotał Harry, mierząc różdżką w Malfoy'a. 

  Gdy zaklęcie zadziałało, z gardeł Weasley'ów wydobył się ryk śmiechu, a pogardliwy uśmieszek natychmiast zniknął z twarzy Ślizgona.

  - Coo...? - wyjęczał Malfoy, gdy zawisł do góry nogami w powietrzu.

  - Ostrzegałem, Malfoy - powiedział spokojnie Harry.

  - Harry! - zawołała Hermiona.

  - Och, Hermiona, nie psuj nam tej chwili triumfu! - jęknęli zgodnie Weasley'owie.

  Harry przyjrzał się Malfoy'owi z uwagą. 

  - A może tak...

  Wymamrotał kolejne zaklęcie. Malfoy zaklął głośno, gdy niewidzialna siła przykleiła go do ściany. 

  - Potter! - warknął Ślizgon.

  Następnie Malfoy nazwał Harry'ego bardzo brzydko. 

  Weasley'owie i Hermiona wstrzymali oddech, zastanawiając się, jak Harry zareaguje.

  - Uważaj na słowa - poradził mu Harry i wymamrotał kolejne zaklęcie. 

  Usta Malfoy'a wypełniły się mydlinami. 

  - Yyuu! - wyjęczał Ślizgon. 

  Teraz nawet Hermiona dusiła się ze śmiechu. Harry zobaczył, że profesor Lupin się obudził, ale mrugnął do chłopca i udawał, że dalej śpi.

  Nagle pogasły światła. Pociąg się zatrzymał i zrobiło się strasznie zimno. 

  - Coo...? - wykrztusił Ron.

  Harry wyjrzał z przedziału. Nic nie widział, nawet swoich przyjaciół w przedziale. 

  - Harry...? - spytała niepewnie Hermiona. - To ty...?

  - Nie - powiedział Harry. - To nie ja.

  Chłopiec przypomniał sobie listy Syriusza, jeszcze z Azkabanu. To dziwne zimno...

  - To nie ja - powtórzył Harry powoli. - Ale chyba wiem, kto, albo chyba raczej co.

  - Czyli? - spytał głos Rona.

  - Nie chcesz wiedzieć.

  - Nie depresjonuj go, Harry - poradził głos jednego z bliźniaków. George'a... Freda... Albo może jednak George'a...

  Nagle do przedziału wpadły dwie osoby, przewracając Harry'ego. 

  - Co się dzieje? 

  - Neville? Siedzisz na mnie!

  - Kto tu jest?

  - Ginny?

  - Hermiona?

  - Au! Neville, to moja stopa!

  - Sorry, Ron.

  - Siadajcie. Tylko nie na mnie!

  - Ej, to nasza kolekcja Łajnobomb!

  - Czy ktoś może zapalić światło?

  - Yyuu!

  - Cisza!

  W przedziale pojawiło się światło wydobywające się z różdżki profesora Lupina, który teraz stał przy oknie.

  - Spokojnie, usiądźcie - poradził Lupin.

  - Yyuu! - Malfoy przypomniał wszystkim o swojej obecności.

  Lupin spojrzał na Ślizgona chłodno. 

  - Należało ci się - powiedział. - Mam nadzieję, że będziesz pamiętał o nie wspominaniu o tym wydarzeniu żadnemu profesorowi, bo jestem pewien, że Harry zna jeszcze sporo zaklęć. A ty - Lupin zwrócił się do Harry'ego - mam nadzieję, że nauczyłeś się też przeciwzaklęć? 

  Harry skinął głową i wymamrotał kilka słów. Malfoy spadł na podłogę pociągu. 

  - Przesuńcie się - poprosił Lupin i ruszył w kierunku drzwi, jednak nim tam doszedł, Malfoy wydał z siebie krzyk i uciekł.

  Do przedziału wpłynęła czarna, zakapturzona postać. Harry poczuł straszliwe zimno. Postać wyciągnęła swoją dłoń w stronę chłopca. Harry usłyszał kobiecy krzyk... Jak przez mgłę dochodziły do niego odgłosy z przedziału... Słowa Lupina... W głowie Harry'ego rozległ się straszliwy, wysoki śmiech... Śmiech, który Harry słyszał w najgorszych koszmarach...

  Harry zobaczył jeszcze świecący srebrny kształt nim wszystko zrobiło się czarne.