24. Przepowiednia

• oczami Kevina •

- Idziesz, czy nie?!
  - To niebezpieczne!
  - A ty kto, tchórz?!
  - Nie jestem tchórzem, po prostu uważam, że to jest niebezpieczne!
  Katherine i ja siedzieliśmy na fotelach w Pokoju Wspólnym Ravenclawu i, co tu dużo mówić, kłóciliśmy się.
  Dziewczyna wstała i założyła ręce na piersiach.
  - Dobrze. Dobrze. Zrobię to sama, skoro ty się boisz. Tylko nie myśl później, że Czarny Pan cię wynagrodzi.
  - Ciszej, ktoś usłyszy - syknąłem.
  - A co mnie to obchodzi?!
  - Kath... erine, usiądź z powrotem i błagam, na Merlina, bądź ciszej.
  Dziewczyna wyglądała, jakby chciała zaprotestować, ale zrezygnowała i usiadła z powrotem na fotelu.
  - Ja zdobędę ten diadem dzisiaj w nocy. I nie obchodzi mnie, z twoją pomocą, czy bez.
  - Nie puszczę cię samej.
  Kath prychnęła.
  - A co tobie do tego? Nie powstrzymasz mnie.
  - To zbyt niebezpieczne. Chcesz zginąć?
  Nie odpowiedziała. Dlaczego? Bo na pergamin, który leżał przed nią na stole, pojawił się napis: 'Do Kath... erine. Jakie jest rozwiązanie zagadki: pięć jednorożców pasie się na łące. Nadchodzi wilkołak i zabija jednego. Ile jednorożców zostaje na łące? Odpowiedź to nie cztery.' (Spróbujcie rozwiązać! ~ dop. autorki)
  - Co to jest? - spytałem zaskoczony.
  Kath. wywróciła oczami i sięgnęła po pióro. 'Do Krisina. Został jeden, ten zabity. Pozostałe uciekły.'
  Drzwi do Pokoju Wspólnego otworzyły się i wszedł przez nie brat dziewczyny - ten Kristin, co to niby ma nam rozkazywać. Chłopak rozejrzał się po pokoju i podszedł do nas.
  - Naprawdę jesteś taki głupi, że nie potrafisz dobrze odpowiedzieć na prostą zagadkę? - przywitała go Kath.
  Kristin wzruszył ramionami.
  - To nie ja trafiłem do Ravenclawu. Wiecie, gdzie diadem?
  Przydatną em.
  - Właśnie próbuje przekonać Kath... erine, że mogą ją złapać, jeśli będzie próbowała go ukraść, i że to jest zbyt niebezpieczne.
  Chłopak uśmiechnął się.
  - Żadne z was nie idzie.
  - Co?! - krzyknęła zaskoczona Kath. - Przecież musimy to...
  - Cicho - syknął Kristin. - Ktoś usłyszy. Zresztą nie powiedziałem, że nie zdobędziemy diademu. Po prostu wykorzystam kogoś innego.
  Kath prychnęła.
  - Jesteś pewien, że to osoba godna zaufania? - spytała z niedowierzaniem.
  Kristin po prostu pokazał nam czarny okrąg na wewnętrznej stronie jego dłoni.
  - Nie mów, że... - zacząłem, ale Kath mi przerwała.
  - Kogo związałeś ze sobą Ceremonii Przynależności?
  - Znacie Raylïe Jerks? - spytał Kristin.
  Pokręciliśmy przecząco głowami.
  - Ostatnio było o niej głośno - chłopak próbował nam podpowiedzieć. - Zaginęła...
  - Ale ostatnio nikt nie zaginął - przerwała mu Kath.
  Ku naszemu zaskoczeniu, Kristin odetchnął z ulgą.
  - Rzuciłem Obliviate Maxima - wyjaśnił. - Ona zrobi to za nas, nie będzie mogła się sprzeciwić.
  Kath zrobiła obrażoną minę.
  - Skoro tobie mama kogoś dała, to ja też chcę - stwierdziła.
  - Ej, chwila, jaką 'mama'? - wtrąciłem się.
  - Sama ją poproś - Kristin wzruszył ramionami. - A najlepiej sama sobie kogoś złap.
  - To ja chcę... - Kath przechyliła głowę w zamyśleniu. - Pottera, Turnera, Malfoy'a, bliźniaków Weasley'ów...
  - Rozpieszczona jesteś - przerwał jej Kristin. - Zresztą po co ci oni?
  - A po co ci tamta dziewczyna? - odpowiedziała pytaniem na pytanie Kath.
  Chłopak wzruszył ramionami.
  - Jest ładna, zabawna...
  - Możemy porozmawiać o tym później? - poprosiłem. - Czuję się jak na wyprzedaży niewolników.
  - Bo to właśnie jest wyprzedaż niewolników - zgodził się Kristin. - Ale masz rację, porozmawiamy o tym później. Spotkamy się nad jeziorem od strony Zakazanego Lasu, dzisiaj w nocy, jasne?
  Kath przytaknęła.
  - Jasne.

★•★•★•★•★

• oczami Jamesa •

Wiecie jak to jest, mieć głowę pełną pomysłów, których nie można zrealizować, z dwóch powodów: Lily i bycia martwym? Okropnie. Okropnie nudno.
  - Mam taki pomysł... - zaczął Syriusz.
  - Żadnych pomysłów - przerwała mu Lily. - Mam dość słuchania o waszych głupich pomysłach na dokucza Snape'owi i Ślizgonom.
  - To nie będzie dowcip - zaprotestował Łapa. - No, może trochę... Ale tylko trochę...
  - Więc koniec rozmowy - ucięła Lily. - Skoro to dowcip, nie chcę o tym słyszeć.
  - Jaki jest ten twój pomysł? - spytałem.
  Syriusz uśmiechnął się.
  - Pamiętasz tę Krukonkę, co to ją Lestrange zabiła? Ta jak - jej - tam... Aurelie Watson?
  - Pamiętam, a co?
  - A pamiętasz Zaklęcie Życia?
  Prychnąłem.
  - A jak miałbym zapomnieć?
  - Więc co powiesz na wypróbowanie go po raz kolejny?
  Zacząłem rozumieć pomysł Łapy.
  - Kto rzuca zaklęcie? - spytałem.
  - Ja.
  - A niby dlaczego ty?
  Syriusz wzruszył ramionami.
  - Mogłeś się nie pytać.
  Racja. Zaklnąłem pod nosem.
  - James, słownictwo - oburzyła się Lily.
  - Dobrze, dobrze. Syriusz, idziemy?
  - Jasne.

Grób znajdował się na błoniach, nad jeziorem. Ja i Syriusz zmieniliśmy się w zwierzęta, bo uznaliśmy, że pies i jeleń nie wydadzą się aż tak dziwne jak mężczyzna, który umarł dwanaście lat temu, i jego rzekomy morderca, ucieknier z Azkabanu. Nadal był to dziwny widok, ale lepszy niż ta druga opcja.
  Gdy doszliśmy do grobu Aurelie Watson, z powrotem zmieniliśmy się w ludzi. Niestety, zwierzęta nie mogą korzystać z różdżek.
  - Vivere Reparare - wymamrotał Syriusz, celując różdżką w grób Krukonki.
  Przez chwilę nic się nie działo. To zaklęcie zawsze działało dopiero po jakimś czasie.
  - Zmywamy się - szepnąłem.
  Łapa przytaknął. Razem wróciliśmy do Wrzeszczącej Chaty, zostawiając za sobą budzącą się do życia dziewczynę.

★•★•★•★•

• oczami Aurelie •

Otworzyłam oczy. Było ciemno, nie byłam pewna, czy w ogóle miałam otwarte oczy, bo i tak nic nie widziałam. Usiadłam i natychmiast tego pożałowałam. Uderzyłam głową o niski sufit. Gdzie ja w jestem?, pomyślałam. Ostatnio... Nie pamiętam.
  Powoli, z wahaniem, popchnęłam sufit w górę. Był ciężki, ale jakoś mi się udało.
  Oślepiło mnie światło słoneczne. Zasłoniłam oczy dłonią. Po około minucie, gdy już w miarę przyzwyczaiłam się do intensywnego światła, rozejrzałam się wokoło. Dookoła rozciągała się łąka, w pobliżu błyszczała tafla jeziora, a nieco dalej widać było zamek. Leżałam w jakimś... czyżby to był grób?
  Wstałam i wyszłam z kamiennej trumny. Ostrożnie stawiałam kroki, czułam się, jakbym nie chodziła od kilku dni. Ruszyłam w kierunku zamku. Po dłuższym czasie doszłam do celu i zapukałam do bramy. Po chwili otworzyła mi starsza kobieta w długiej sukni.
  Na mój widok zbladła.
  - Po - powinnaś być martwa - wyjąkała. - Co się stało?
  Zmarszczyłam brwi, próbując sobie coś przypomnieć.
  - Nie pamiętam - przyznałam. - Gdzie ja jestem? Co to za miejsce? Kim pani jest? Kim... Kim ja jestem?

★•★•★•★•★

Albus Dumbledore wszedł do gabinetu profesor Trelawney.
  - Witam, Albusie - przywitała się nauczycielka. - Spodziewałam się pana.
  - Witam, Sybillio - odparł dyrektor. - Chciałbym z tobą porozmawiać o... Sybillio, dobrze się czujesz?
  Nagle mężczyzna urwał. Profesor Trelawney zdawała się nie słyszeć, co on mówi. Przez chwilę nie odpowiadała, a gdy w końcu przemówiła, z jej ust wydobył się inny głos:
  - Będzie ich sześcioro: ta, co pamięć straciła i z martwych powstała, ta, co przez przyjaciela jest uwięziona, ta, z której zazdrości przyjaźń powstała, ta, co od Czarnego Pana pochodzi, ten, co się przeciwstawił i ból w domu odnalazł i ten, co jako pierwszy przeżył śmierć. W ich rękach ważą się losy świata. Z Czarnym Panem przyjdzie im walczyć, lecz to nie on stanie się ich zgubą. Będzie ich sześcioro... ta, co pamięć straciła i z martwych... powstała...
  Sybillia Trelawney nagle zamrugała.
  - Wybacz, Albusie - przeprosiła, tym razem już swoim głosem. - Zamyśliłam się... O czym chciałeś ze mną pomówić?
  Dyrektor przyglądał jej się uważnie.
  - O podwyżce pensji - oznajmił w końcu.