3. Zeszyt Zaklęć

Rano Harry zszedł na śniadanie z różdżką i Zeszytem Zaklęć w kieszeni. Dursley'owie siedzieli przed telewizorem w kuchni i jak zwykle zignorowali Harry'ego.

  Harry usiadł na sofie obok wuja Vernona i spojrzał na telewizor. Spiker właśnie informował o zbiegłym więźniu.

  - ... jeśli ktoś go zobaczy, proszę zadzwonić na policję. Prosimy także o zachowanie ostrożności...

  - O kim mówią? - spytał Harry, częstując się ciasteczkiem z miski stojącej na stole.

  Wuj Vernon spojrzał na niego.

  - O zbiegłym więźniu, Syriuszu Blacku - powiedział. 

  Harry zaksztusił się ciasteczkiem.

  - O kim?!

  - Nie przeszkadzaj - zganiła go ciotka Petunia, przysuwając się bliżej telewizora.

  - ... Minister Rolnictwa informuje, że... - powiedział spiker. 

  Wuj Vernon uderzył dłonią w stół.

  - Nie powiedzieliście, skąd ten Black uciekł! - krzyknął w stronę telewizora. 

  - Z Azkabanu - powiedział cicho Harry, sięgając po kolejne ciastko.

  Wuj, ciotka i Dudley spojrzeli na Harry'ego. 

  - Skąd? - spytała ciotka Petunia.

  - Z Azkabanu - powtórzył spokojnie Harry. - To takie więzienie czarodziejów. 

  Wuj Vernon spojrzał na siostrzeńca ze złością. 

  - Nie mów takich słów w moim domu! - wrzasnął. 

  Harry nie przejął się tym. Teraz, kiedy mógł używać magii, nie miał zamiaru słuchać się wuja.

  - Syriusz Black trafił do Azkabanu za morderstwo - kontynuował Harry, udając że nie usłyszał. - Był przyjacielem moich rodziców. 

  Dudley spojrzał na Harry'ego szeroko otwartymi oczami, a następnie pisnął i pobiegł do swojego pokoju. Ciotka Petunia zawachała się, ale poszła za jego przykładem. 

  Wuj Vernon pobladł. 

  - Chłopcze... Nie utrzymujesz z nim kontaktów, prawda? - spytał z nadzieją. 

  Harry uśmiechnął się. 

  - Dzisiaj rano dostałem od niego prezent urodzinowy - powiedział zadowolony. 

  - Och... To świetnie... - zająkał się wuj Vernon. - A co od niego dostałeś? 

  Harry wyszczerzył zęby. 

  - Zeszyt Zaklęć.

  - Ale nie możesz ich użyć? Prawda? - upewnił się wuj Vernon.

  Harry wyciągnął różdżkę z kieszeni.

  - Ministerstwo i tak się nie dowie, że użyłem jakiejkolwiek magii - powiedział z satysfakcją wpatrując się w bladą twarz wuja Vernona. 

  - Eee... Chciałbyś mieć swoje rzeczy z powrotem? Eee... Harry? - spytał niepewnie wuj Vernon.

  - Jasne - Harry uśmiechnął się wesołoRano Harry zszedł na śniadanie z różdżką i Zeszytem Zaklęć w kieszeni. Dursley'owie siedzieli przed telewizorem w kuchni i jak zwykle zignorowali Harry'ego.

  Harry usiadł na sofie obok wuja Vernona i spojrzał na telewizor. Spiker właśnie informował o zbiegłym więźniu.

  - ... jeśli ktoś go zobaczy, proszę zadzwonić na policję. Prosimy także o zachowanie ostrożności...

  - O kim mówią? - spytał Harry, częstując się ciasteczkiem z miski stojącej na stole.

  Wuj Vernon spojrzał na niego.

  - O zbiegłym więźniu, Syriuszu Blacku - powiedział. 

  Harry zaksztusił się ciasteczkiem.

  - O kim?!

  - Nie przeszkadzaj - zganiła go ciotka Petunia, przysuwając się bliżej telewizora.

  - ... Minister Rolnictwa informuje, że... - powiedział spiker. 

  Wuj Vernon uderzył dłonią w stół.

  - Nie powiedzieliście, skąd ten Black uciekł! - krzyknął w stronę telewizora. 

  - Z Azkabanu - powiedział cicho Harry, sięgając po kolejne ciastko.

  Wuj, ciotka i Dudley spojrzeli na Harry'ego. 

  - Skąd? - spytała ciotka Petunia.

  - Z Azkabanu - powtórzył spokojnie Harry. - To takie więzienie czarodziejów. 

  Wuj Vernon spojrzał na siostrzeńca ze złością. 

  - Nie mów takich słów w moim domu! - wrzasnął. 

  Harry nie przejął się tym. Teraz, kiedy mógł używać magii, nie miał zamiaru słuchać się wuja.

  - Syriusz Black trafił do Azkabanu za morderstwo - kontynuował Harry, udając że nie usłyszał. - Był przyjacielem moich rodziców. 

  Dudley spojrzał na Harry'ego szeroko otwartymi oczami, a następnie pisnął i pobiegł do swojego pokoju. Ciotka Petunia zawachała się, ale poszła za jego przykładem. 

  Wuj Vernon pobladł. 

  - Chłopcze... Nie utrzymujesz z nim kontaktów, prawda? - spytał z nadzieją. 

  Harry uśmiechnął się. 

  - Dzisiaj rano dostałem od niego prezent urodzinowy - powiedział zadowolony. 

  - Och... To świetnie... - zająkał się wuj Vernon. - A co od niego dostałeś? 

  Harry wyszczerzył zęby. 

  - Zeszyt Zaklęć.

  - Ale nie możesz ich użyć? Prawda? - upewnił się wuj Vernon.

  Harry wyciągnął różdżkę z kieszeni.

  - Ministerstwo i tak się nie dowie, że użyłem jakiejkolwiek magii - powiedział z satysfakcją wpatrując się w bladą twarz wuja Vernona. 

  - Eee... Chciałbyś mieć swoje rzeczy z powrotem? Eee... Harry? - spytał niepewnie wuj Vernon.

  - Jasne - Harry uśmiechnął się wesoło. 

  Te wakacje zapowiadały się wspaniale.

☆★☆

Harry otworzył Zeszyt Zaklęć i przeczytał:

Levicorpus - zaklęcie unoszące w górę za kostki. Przeciwzaklęcie: Leveracorpus.  Wypróbować na Snape'ie.

Harry uśmiechnął się i pożałował, że nie widział wrednego nauczyciela Eliksirów w Hogwarcie wiszącego do góry nogami w powietrzu.

  Harry zakradł się po cichu do sypialni Dudley'a. Gdy jego kuzyn otworzył drzwi, Harry wymierzył w niego różdżką i wymamrotał:

  - Levicorpus.

  Dudley krzyknął, gdy jakaś niewidzialna siła uniosła go w górę za kostki.

  Harry z trudem powstrzymał śmiech, ale wyszeptał przeciwzaklęcie, a następnie szybko pobiegł do swojego pokoju.

  Usłyszał dobiegające z sypialni Dudley’a krzyki, a następnie kroki zmierzające do jego pokoju.

  Wuj Vernon otworzył drzwi. Jego twarz była purpurowa z gniewu.

  - COŚ TY ZROBIŁ DUDLEY’OWI?! – ryknął na przywitanie.

  Harry pomyślał, że może dokuczanie kuzynowi nie było najlepszym pomysłem.

  - To tylko proste zaklęcie, nic mu się nie stało – próbował się tłumaczyć.

  - WYNOŚ SIĘ Z MOJEGO DOMU I JUŻ TU NIE WRACAJ!!!

  I w ten sposób Harry Potter znalazł się sam z ciężkim kufrem na ulicym Privet Drive.