1. Tajemnica Blacka

Hagrid wiedział, że był niewinny, ale Ministeratwa Magii nie zdołał przekonać.

  Został posądzony o otwarcie Komnaty Tajemnic, a tego z pewnością nie mógłby zrobić, między innymi dlatego, że nie wiedział nawet, gdzie ona jest. Ale Lucjusza Malfoy’a to nie wzruszało, a on miał Ministerstwo w kieszeni.

  Tak więc Hagrida umieszczono w Azkabanie, nie zważając na jego protesty i uporczywe zapewnienia Albusa Dumbledore’a o jego niewinności. Wielki człowiek, tan Dumbledore.

  - Hagrid? Co ty tu robisz?

  Półolbrzym odwrócił się na dźwięk swojego imienia. Celę obok znajdował się...

  - Black – warknął Hagrid.

  Syriusz Black uniósł ręce w górę.

  - Hej, Hagrid, nie posądzaj mnie tak od razu o coś, czego nie zrobiłem – zaprotestował.

  - ZDRADZIŁEŚ JAMESA I LILY POTTERÓW! – ryknął Hagrid.

  Syriusz westchnął.

  - Możesz trochę ciszej? – poprosił. – Dementorzy ogłuchną. Chociaż nie, oni chyba tego nie potrzebują, bo już są głusi.

  - Zabiłeś Jamesa i Lily! – powtórzył nieco ciszej Hagrid.

  Syriusz westchnął ponownie.

  - Tak, nie i wręcz przeciwnie – odparł spokojnie.

  Hagrid zmarszczył brwi.

  - Cooo...?

  - Tak, bo przekonałem ich do zmiany Strażnika Tajemnicy – wyjaśnił. – Uznałem, że to całkiem dobry plan, że w ten sposób Voldemort – Hagrid wzdrygnął się na dźwięk tego imienia – będzie szukał złej osoby, czyli mnie, chociaż to nie ja mogłem mu powiedzieć, gdzie James i Lily się ukrywali. Ale nie przewidziałem, że Pettigrew jest śmierciożercą.

  Hagrid spojrzał na niego zaskoczony.

  - Chwilunia... Pettigrew?

  Syriusz skrzywił się.

  - Taa... Pettigrew – powtórzył. – Nikomu o tym nie mówiliśmy. Baliśmy się, zę Voldemort jednak w jakiś sposób się może dowie.

  Zapadła milczenie.

  - A... – powiedział w końcu Hagrid. – Dlaczego nie i wręcz przeciwnie?

  Syriusz wyszczerzył do niego zęby przez kraty.

  - Teraz przechodzimy do wesołej części historii – powiedział. – Nie, bo nie zabiłem ich tak, jak większość sądzi. A wręcz przeciwnie... Hagrid, jakie jest przeciwieństwo śmierci?

  - Noo... Życie – odparł niepewnie Hagrid.

  Syriusz przytaknął.

  - Dokładnie.

  Jakaś myśl zaświtała w głowie Hagrida. Ale to niemożliwe... Nikt, nawet James i Syriusz, nie mogliby...

  - Jakieś pomysły? – spytał Black, jakby czytał Hagridowi w myślach.

  - Syriusz... – zawahał się Hagrid. – Czy wyście przypadkiem jakiego zaklęcia nie wymyślali?

  Black wyszczerzył zęby.

  - Wymyśliliśmy – powiedział.

  - A... to zaklęcie... Na czym ono polegało?

  - Pogramy w Trzy Dowolne Pytania? – oczy Syriusza błyszczały rozbawieniem. – Ja pierwszy. Dlaczego cię tu wsadzili?

  Hagrid zawahał się. Nie miał ochoty teraz wszystkiego opowiadać, ale jednocześnie chciał poznać odpowiedzi na dręczące go pytania.

  - W Hogwarcie została otwarta Komnata Tajemnic – przyznał w końcu niechętnie. – Ministerstwo Magii oskarżyło mnie o jej otwarcie... Co cię tak śmiszy?

  Syriusz zanosił się śmiechem.

  - Ciebie? – powiedział, gdy w końcu się uspokoił. – Ale jak ty mogłeś otworzyć Komnatę Tajemnic?

  - Nie zrobiłem tego – żachnął się Hagrid. – Ale pięćdziesiąt lat temu mnie wyrzucono właśnie dlatego, że taki chłopak oskarżył mnie o otwarcie Komnaty po raz pierwszy.

  Syriusz zagwizdał.

  - Czyli jednak James miał rację co do tego – powiedział. – Oskarżyli cię pewnie z powodu tego wielkiego pająka w Zakazanym Lesie?

  - Taa.. Ej, chwilunia, skąd wiesz o Aragogu?

  Syriusz uśmiechnął się.

  - Naprawdę, Hagrid, sądziłeś, że coś w Hogwarcie umknie naszej uwagi?

   - Noo...

  - James wyszukał potem informację o wielkim pająku w Hogwarcie, no i okazało się, że ten dokładnie pająk, zwany Aragogiem, został posądzony o bycie potworem z Komnaty Tajemnic... No, nieważne. Twoja kolej na pytanie.

  Hagrid zawachał się. O co mógłby zapytać Syriusza, by uzyskać zadowalającą odpowiedź? W końcu zdecydował się jednak na pytanie, które zadał na początku.

  - Jakie zaklęcie wymyśliliście z Jamesem?

  Syriusz uśmiechnął się.

  - Rozumiem, że muszę odpowiedzieć? – upewnił się, a Hagrid pokiwał głową. – No dobrze... Chociaż wolałbym, żebyś ty zgadywał... Byłoby ciekawiej...

  - Możesz po prostu powiedzieć, co to za zaklęcie i nie przedłużać tego? – zniecierpliwił się Hagrid.

  - No dobrze, dobrze – westchnał Syriusz. – Wymyśliliśmy Zaklęcie Życia.

★•★•★•★•★

Hermiona Granger nie pamiętała nic od czasu, kiedy w lusterku zobaczyła straszliwe oczy bazyliszka, jednak jej przyjaciele – Ron Weasley i Harry Potter – szybko uzupełnili braki w jej niewiedzy.

  Hagrid na szczęście został uniewinniony i wrócił do Hogwartu przed końcem roku szkolnego. Na początku z chęcią wysłuchał ich opowieści, a potem z bardzo tajemniczą miną oznajmił, że musi coś przekazać Harry’emu na osobności. Wtedy Ron i Hermiona opuścili jego chatkę, a dziewczyna miała problem z powstrzymaniem kolegi przed podsłuchiwaniem.

  Nie wiedziała, o czym Harry i Hagrid rozmawiają, lecz gdyby wiedziała, sama chętnie by podsłuchała.

  - Harry – powiedział Hagrid Harry’emu. – Twoi rodzice żyją.